Άσμα για μια ισημερία

Άρχοντα χωροδεσπότη, κοίτα χιονίζει, κι' ο ουρανός είναι αμπόδιστος, η γη λυτρωμένη από κάθε ζυγό :

γη του Σήθ και του Σαούλ, του Τσε Χουάγκ-τι και του Χέοπα.

Η φωνή των ανθρώπων είναι μέσα στους ανθρώπους, η φωνή του μπρούντζου μέσα στον μπρούντζο και κάπου στον κόσμο

όπου ο ουρανός ήταν άφωνος κι' ο καιρός δε φυλάχτηκε,

ένα παιδί γεννιέται στον κόσμο που κανείς δεν ξέρει τη φυλή ούτε τη σειριά,

και το πνεύμα χτυπά με χτύπους σίγουρους στους λοβούς ενός κούτελου άσπιλου.

Ω Γη, Μάνα μας, μη σε μέλει γι' αυτή τη φάρα : ο καιρός είναι αστραπιαίος, ο καιρός είναι πλήθος κι' η ζωή πάει το διάβα της.

Ένα άσμα υψώνεται μέσα μας που δεν έχει γνωρίσει την πηγή του και δε θα εκβάλει στο θάνατο :

ισημερία μιάς ώρας ανάμεσα στη Γη και στον άνθρωπο.

Σαιν-Τζων Περς σε μετάφραση Νίκου Παναγιωτόπουλου